Λίγο πολύ όλοι μας γνωρίζουμε περί τίνος πρόκειται και σίγουρα όλοι μας βρεθήκαμε ή θα βρεθούμε κάποια στιγμή σε αυτή την κατάσταση.
Τι είναι όμως η κρίση πανικού;
Είναι εκείνη η στιγμή που το μυαλό χάνει τον έλεγχο των αρνητικών σκέψεων.
Είναι το αποτέλεσμα της φοβισμένης ζωής που ζούμε.Φυσικό δεν είναι; Όταν καθημερινά ακούς για ασθένειες,εγκληματικότητα,οικονομικές καταστροφές κ.τ.λ
Μας έχουν πείσει ότι κάθε λεπτό που ζούμε το ζούμε από θαύμα.
Το μυαλό μας αδυνατεί να ξεχωρίσει τον αληθινό κίνδυνο από τον φανταστικό,έτσι αντιδράει προετοιμάζοντας το σώμα να δράσει σαν να βρισκόταν μπροστά σε έναν πραγματικό κίνδυνο.
Πραγματικός κίνδυνος είναι όταν κάποιος ή κάτι σε κυνηγάει να σε σκοτώσει,τότε το σώμα μας προετοιμάζετε ή να παλέψει για την ζωή του ή να τρέξει να σωθεί. Οι χτύποι της καρδιάς ανεβαίνουν,η αναπνοή γίνετε πιο γρήγορη,τα άκρα ,κάτω από την επίδραση της αδρεναλίνης προετοιμάζονται για δράση.Με την δράση και την αποφυγή του πραγματικού κινδύνου έχουμε την εκτόνωση και την επαναφορά του σώματος σε κατάσταση ηρεμίας.
Τι γίνετε όμως όταν ο κίνδυνος είναι αδιευκρίνιστος ή φανταστικός;
Τι γίνετε όταν ο εχθρός είναι αόρατος και καθημερινός;
Το σώμα μας θα αντιδράσει με τον ίδιο τρόπο, μόνο που δεν θα βλέπει τι πρέπει να παλέψει ή να αποφυγή,με αποτέλεσμα να διατηρείτε σε μεγάλο χρονικό διάστημα σε κατάσταση εγρήγορσης χωρίς εκτόνωση.
Ο κυριότερος φόβος είναι η ασθένεια, μια μικρή δυσφορία μπορεί να οδηγήσει σε κρίση πανικού.
Οι άνθρωποι που πάσχουν από διαταραχή άγχους βιώνουν καθημερινά και επαναλαμβανόμενες κρίσεις πανικού,η ποιότητα ζωής τους είναι πολύ κακή,στην πραγματικότητα δεν ζουν και είναι δυστυχισμένοι.
Πως μπορεί να βοηθηθεί ένας άνθρωπος με διαταραχή άγχους;
Ο πρώτος τρόπος είναι η απομάκρυνσή του από την πηγή που του προκαλεί τον φόβο και καθότι μιλάμε για φανταστικούς κινδύνους καλό είναι να τον απομακρύνουμε από οποιαδήποτε πηγή που μεταδίδει πληροφορίες που έχουν σχέση με τους φόβους του.
Ο δεύτερος είναι η δημιουργία ενός ασφαλές χώρου στο μυαλό του όπου θα ανατρέχει κάθε φορά που θα έρχονται οι κρίσεις.
Οι εκπαιδεύσει στον έλεγχο των αναπνοών,η σωματική άσκηση, βοηθάει στην εκτόνωση της αδρεναλίνης,η χαλαρωτική μουσική κ.λ.π
Το κυριότερο όμως απ'όλα είναι η κατανόηση και συμπαράσταση από το οικογενειακό και φιλικό περιβάλλων.
Ξέρετε,όλα τα παραπάνω ,ίσως,να φαίνονται εύκολα, πράγμα που δεν είναι.Οι άνθρωποι με διαταραχή άγχους αρνούνται να αποδεχτούν την κατάστασή τους με αποτέλεσμα να την δυσχεραίνουν.
Χρειάζεται πολύ υπομονή και επιμονή από την πλευρά των οικείων. Δεν είναι ψυχικά άρρωστοι και δεν πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε έτσι, είναι αδύναμοι και φοβισμένοι και χρειάζονται κάποιον να τους προστατεύει.Δεν μπορούν να επωμιστούν ευθύνες για τίποτε και για κανέναν έτσι κάποιος άλλος θα πρέπει να τις αναλάβει ,ξέρετε δεν γεννιούνται όλοι "αρχηγοί" και δεν μπορούμε να τους καταδικάσουμε γι αυτό.
Έρευνες έδειξαν ότι πριν την πανδημία, υπήρχαν 298 εκατομμύρια ασθενείς σε όλο τον κόσμο. Η πανδημία προκάλεσε 76 εκατομμύρια επιπλέον ασθενείς σημειώνοντας αύξηση κατά 26%, με τον αριθμό να διαμορφώνεται σε 374 εκατομμύρια κρούσματα. Στο ποσοστό αύξησης συμπεριλαμβάνονται 52 εκατομμύρια γυναίκες και 24 εκατομμύρια άνδρες.
Όπως καταλαβαίνετε δεν είναι λίγοι και με τον τρόπο που εξελίσσετε η κοινωνία μας τείνει στην όξυνση του προβλήματος .Η φαρμακευτική αγωγή δεν είναι η λύση,η λύση είναι στην αλλαγή του τρόπου που ζούμε,η επιστροφή μας σε πιο ήρεμους και φυσικούς ρυθμούς ζωής.
Δεν νομίζετε ότι είναι καιρός να αντιληφθούμε ότι κάτι δεν κάνουμε σωστά και να το διορθώσουμε ;
