ΑΧ! ..ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ...

 Θα ξεκινήσω με τον διάλογο του αυτοκράτορα Θεόφιλου και της Κασσιανής το 820 μ.χ

Θεόφιλος : Την ρώτησε ,"Ως άρα δια γυναικός ερρύη τα φαύλα ;(Από τη γυναίκα ξεκινούν τα κακά πράγματα) 

Κασσιανή : Απάντησε ,"Αλλά και δια γυναικός πηγάζει τα κρείττω (Και από τη γυναίκα πηγάζουν τα καλύτερα, τα ευγενέστερα )

Πρέπει να παραδεχτούμε το φιλοσοφικό βάθος αυτού του διαλόγου και να αντιληφθούμε την πραγματικότητα ,ότι όντως  η γυναίκα είναι ικανή για τα καλύτερα και για τα χειρότερα.

Ο κόσμος στον οποίο ζούμε είναι αντικατοπτρισμός  αυτής της πραγματικότητας .

Όταν εμείς θέλουμε, δημιουργούμε και καταστρέφουμε, ενώνουμε και χωρίζουμε.

Οι άντρες είναι εκτελεστές των δικών μας απαιτήσεων, στις μάγισσες της Σμύρνης η Κατίνα είπε κάτι πολύ σωστό στην κόρη της " Ο άντρας είναι το κεφάλι αλλά η γυναίκα είναι ο λαιμός που στρέφει και στηρίζει το κεφάλι" 

Ο κόσμος μας είναι έτσι όπως είναι γιατί εμείς οι γυναίκες είμαστε έτσι.

Πότε καλές και γλυκές ,πότε κακές και εκδικητικές. Βρισκόμαστε σε μόνιμη αντιπαλότητα μεταξύ μας ,δεν στηρίζουμε η μία την άλλη.

Δεν είναι τυχαία η αντιπαλότητα μεταξύ μάνας και κόρης,πεθερά νύφης, αδερφή με αδερφή κ.τ.λ

Σπάνια βλέπεις γυναίκες μεταξύ τους να τα πάνε καλά και αυτό γιατί μονίμως υπάρχει ο μόνιμος πόλεμος για επικράτηση και κυριαρχία .

Είναι γονιδιακό και δεν πρόκειται να αλλάξει .Αν κάποια σε βάλει στο στόχαστρο γιατί σε θεωρεί επικίνδυνη ή επικίνδυνο για τα συμφέροντά της δεν υπάρχει καμία περίπτωση ούτε να σταματήσει ούτε να αλλάξει γνώμη.

Αν λοιπόν κάτι θέλουμε να αλλάξουμε στον κόσμο αυτό ας ξεκινήσουμε ,όλες μας ,την ψυχανάλυση και την ψυχοθεραπεία ,να τα βρούμε πρώτα με τον εαυτό μας και τα υπόλοιπα θα έρθουν ως αποτέλεσμα.

Η οικογένεια ,το σχολείο, θα πρέπει να καλλιεργεί την όμορφη πλευρά των γυναικών όπως την δημιουργικότητα,την καλλιτεχνική της φύση την ευαισθησία της γιατί η αλήθεια είναι ότι όσα κακά έχουμε άλλα τόσα καλά διαθέτουμε.

 

 

 

ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΠΟΥ ΑΥΤΗ Η "ΑΓΑΠΗ" ;

Ετυμολογικά η λέξη "αγάπη" δεν μπόρεσε να προσδιοριστεί,πολλές θεωρίες, όμως καμία που να φαίνεται να ευσταθεί.

Εξυψώθηκε ως έννοια από τους αρχαίους χρόνους ως το υπέρτατο συναίσθημα ,υμνήθηκε από τους ποιητές,γράφτηκαν απίστευτες ιστορίες "αγάπης" , "αγάπη" για την πατρίδα ,"αγάπη" για τον Θεό,"αγάπη" για τα παιδιά μας ,ιδιαίτερα εκείνης της μητέρας προς το παιδί της, για τον ή την σύντροφό μας ,την οικογένεια,τους φίλους κ.τ.λ

Υπάρχει όμως  αυτή η "αγάπη" στην πραγματικότητα; Η μήπως είναι απλά μια ουτοπία; ή ένα μέσο συναισθηματικής χειραγώγησις ;

Γίνανε απίστευτα πράγματα στο όνομα της "αγάπης" , πόλεμοι,φόνοι κ.λ.π 

 Μας μιλάνε για την ανιδιοτελή   "αγάπη"  του Θεού απέναντι στα δημιουργήματά του ,όταν αυτός ο πλανήτης στηρίζετε στο μοτίβο "ο ένας τρώει τον άλλον" ο θύτης γίνετε θύμα για έναν μεγαλύτερο θηρευτή.

Μας μιλάνε για την αγάπη προς την πατρίδα και την σημαία όταν παντού βλέπεις το αντίθετο.

Μας μιλάνε για την αγάπη των γονιών και γύρω σου βλέπεις παιδιά να κακοποιούνται ψυχολογικά και σωματικά. 

Μας μιλάνε για την αγάπη των ζευγαριών όταν το μόνο που βλέπεις είναι ο πόλεμος μεταξύ τους για επικράτηση και εκμετάλλευση .

Μας μιλάνε για αγάπη στον συνάνθρωπο ή για αγάπη στα ζώα .

Ποιο λοιπόν είναι αυτό το συναίσθημα που προσπαθούμε να εκφράσουμε με την λέξη "αγάπη";

Μήπως τελικά λέγοντας σε κάποιον "Σ΄αγαπάω" είναι σαν να του λέμε "μου ανήκεις και είσαι υποχρεωμένος να με υπακούς και να με υπηρετείς";

Για μένα,υπάρχει αυτό το ανιδιοτελή συναίσθημα της "αγάπης" όμως δυστυχώς είναι πολύ λίγοι αυτοί που το νιώθουν.Την "αγάπη" δεν μπορείς να την τεμαχίσεις σε κομμάτια,δεν μπορεί να αγαπάς κάτι και κάτι όχι.Όταν αγαπάς ,αγαπάς τα πάντα από το μικρότερο στοιχείο αυτού του πλανήτη έως τον εαυτό σου.

Με λίγα λόγια είναι μια ικανότητα λίγων ανθρώπων πάνω στην γη.

Πολλοί θα σπευσουν να με αμφισβητήσουν και να πούνε ότι έχω άδικο.

Όμως ας κάτσουν να σκεφτούν λίγο , να αναλύσουν βαθύτερα τον εαυτό τους και θα δουν ότι ,ότι κάνουν για αυτούς που αγαπάνε είναι για να καλύψουν τις δικές τους ανάγκες .

Δεν χρειάζονται μεγάλες φανφάρες για να δείξεις την αγάπη σου,οι μεγάλες φανφάρες είναι πυροτεχνήματα που κάνουν πολύ θόρυβο  που όταν τελειώνουν δεν μένει τίποτε.

Αγάπη είναι να προσέχεις να μην πληγώνεις,αγάπη είναι στηρίζεις στα δύσκολα και όχι όταν όλα πάνε καλά.

Αγάπη είναι να θέλεις για τον άλλον ότι ακριβώς θες για τον εαυτό σου.

Αγάπη είναι να παραδέχεσαι τις πράξεις σου και τα λεγόμενά σου επωμίζοντας και τις συνέπειες.

Αγάπη είναι να νιώθεις τον άλλον χωρίς να σου λέει τίποτε.

Κοιτάξτε γύρω  σας και πες τε μου  το βλέπετε αυτό πουθενά ;

 

 

 

 

ΚΡΙΣΕΙΣ ΠΑΝΙΚΟΥ

            

Λίγο πολύ όλοι μας γνωρίζουμε περί τίνος πρόκειται και σίγουρα όλοι μας βρεθήκαμε ή θα βρεθούμε κάποια στιγμή σε αυτή την κατάσταση.

Τι είναι όμως η κρίση πανικού;

Είναι εκείνη η στιγμή που το μυαλό χάνει τον έλεγχο των αρνητικών σκέψεων. 

Είναι το αποτέλεσμα της φοβισμένης ζωής που ζούμε.Φυσικό δεν είναι; Όταν καθημερινά ακούς για ασθένειες,εγκληματικότητα,οικονομικές καταστροφές κ.τ.λ 

Μας έχουν πείσει ότι κάθε λεπτό που ζούμε το ζούμε από θαύμα.

Το μυαλό μας αδυνατεί να ξεχωρίσει τον αληθινό κίνδυνο από τον φανταστικό,έτσι αντιδράει προετοιμάζοντας το σώμα να δράσει σαν να βρισκόταν μπροστά σε έναν πραγματικό κίνδυνο.

Πραγματικός κίνδυνος είναι όταν κάποιος ή κάτι σε κυνηγάει να σε σκοτώσει,τότε το σώμα μας προετοιμάζετε ή να παλέψει για την ζωή του ή να τρέξει να σωθεί. Οι χτύποι της καρδιάς ανεβαίνουν,η αναπνοή γίνετε πιο γρήγορη,τα άκρα ,κάτω από την επίδραση της αδρεναλίνης προετοιμάζονται για δράση.Με την δράση και την αποφυγή του πραγματικού κινδύνου έχουμε την εκτόνωση και την επαναφορά του σώματος σε κατάσταση ηρεμίας. 

Τι γίνετε όμως όταν ο κίνδυνος είναι αδιευκρίνιστος ή φανταστικός;  

Τι γίνετε όταν ο εχθρός είναι αόρατος και καθημερινός;

Το σώμα μας θα αντιδράσει με τον ίδιο τρόπο, μόνο που δεν θα βλέπει τι πρέπει να παλέψει ή να αποφυγή,με αποτέλεσμα να διατηρείτε σε μεγάλο χρονικό διάστημα σε κατάσταση εγρήγορσης χωρίς εκτόνωση.

Ο κυριότερος φόβος είναι η ασθένεια, μια μικρή δυσφορία μπορεί να οδηγήσει σε κρίση πανικού.

Οι άνθρωποι που πάσχουν από διαταραχή άγχους βιώνουν καθημερινά και επαναλαμβανόμενες κρίσεις πανικού,η ποιότητα ζωής τους είναι πολύ κακή,στην πραγματικότητα δεν ζουν και είναι δυστυχισμένοι.

Πως μπορεί να βοηθηθεί ένας άνθρωπος με διαταραχή άγχους; 

Ο πρώτος τρόπος είναι η απομάκρυνσή του από την πηγή που του προκαλεί τον φόβο και καθότι μιλάμε για φανταστικούς κινδύνους καλό είναι να τον απομακρύνουμε από οποιαδήποτε πηγή που μεταδίδει πληροφορίες που έχουν σχέση με τους φόβους του. 

Ο δεύτερος είναι η δημιουργία ενός ασφαλές χώρου στο μυαλό του όπου θα ανατρέχει κάθε φορά που θα έρχονται οι κρίσεις.

Οι εκπαιδεύσει στον έλεγχο των αναπνοών,η σωματική άσκηση, βοηθάει στην εκτόνωση της αδρεναλίνης,η χαλαρωτική μουσική κ.λ.π

Το κυριότερο όμως απ'όλα    είναι η κατανόηση και συμπαράσταση από το οικογενειακό και φιλικό περιβάλλων.

Ξέρετε,όλα τα παραπάνω ,ίσως,να φαίνονται εύκολα, πράγμα που δεν είναι.Οι άνθρωποι με διαταραχή άγχους αρνούνται να αποδεχτούν την κατάστασή τους με αποτέλεσμα να την  δυσχεραίνουν.

Χρειάζεται πολύ υπομονή και επιμονή από την πλευρά των οικείων. Δεν είναι ψυχικά άρρωστοι και δεν πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε έτσι, είναι αδύναμοι και φοβισμένοι και χρειάζονται κάποιον να τους προστατεύει.Δεν μπορούν να επωμιστούν ευθύνες για τίποτε και για κανέναν έτσι κάποιος άλλος θα πρέπει να τις αναλάβει ,ξέρετε δεν γεννιούνται όλοι "αρχηγοί" και δεν μπορούμε να τους καταδικάσουμε γι αυτό.

Έρευνες έδειξαν ότι  πριν την πανδημία, υπήρχαν 298 εκατομμύρια ασθενείς σε όλο τον κόσμο. Η πανδημία προκάλεσε 76 εκατομμύρια επιπλέον ασθενείς σημειώνοντας αύξηση κατά 26%, με τον αριθμό να διαμορφώνεται σε 374 εκατομμύρια κρούσματα. Στο ποσοστό αύξησης συμπεριλαμβάνονται 52 εκατομμύρια γυναίκες και 24 εκατομμύρια άνδρες.  

Όπως καταλαβαίνετε δεν είναι λίγοι και με τον τρόπο που εξελίσσετε η κοινωνία μας τείνει στην όξυνση του προβλήματος .Η φαρμακευτική αγωγή δεν είναι η λύση,η λύση είναι στην αλλαγή του τρόπου που ζούμε,η επιστροφή μας σε πιο ήρεμους και φυσικούς ρυθμούς ζωής.

Δεν νομίζετε ότι  είναι καιρός να αντιληφθούμε ότι κάτι δεν κάνουμε σωστά και να το διορθώσουμε ;   

  

 

 

  

 

Ο ΦΟΒΟΣ ΤΗΣ ΤΡΙΤΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ

   

Την 1η Οκτωβρίου ήταν η παγκόσμια ημέρα για την τρίτη ηλικία.

Όλη η ζωή του ανθρώπου στοιχειώνετε από τον φόβο της  έλευσης των γηρατειών.

Αντιλαμβανόμαστε τα γεράματα σαν μια  κατάρα ή τιμωρία του ανθρώπινου είδους,λες και μόνο εμείς βιώνουμε αυτή την βιολογική κατάσταση.

Θεωρούμε αχρείαστους και μη παραγωγικούς  για την κοινωνίας μας ,τους γέροντες και της γερόντισσες .

Το κράτος τους θεωρεί οικονομικό βάρος.

Μια ολόκληρη βιομηχανία έχει στηθεί γύρω από την υπόσχεση της αποφυγής των γηρατειών.

Τι όμως στην πραγματικότητα είναι τα γεράματα;

Γιατί η φύση μπαίνει σε αυτή την διαδικασία ,της καταστροφής και αναδημιουργίας, σπαταλώντας τόση ενέργεια  ;

Γιατί όπως έχω ξαναπεί στην φύση τίποτε δεν συντελείτε τυχαία όλα έχουν ένα σκοπό,την σωστή λειτουργία του συστήματος .  

Κατ ΄αρχάς ο κύριος λόγος είναι η ανανέωση.Ο χρόνος δημιουργεί φθορές και για την φύση είναι πιο οικονομική λύση η αποσυναρμολόγηση και η δημιουργία νέου ατόμου,κάτι σαν την δική μας ανακύκλωση, από την επισκευή του παλιού. Και εμείς το ίδιο δεν κάνουμε; Αλλάζουμε το παλιό και ζημιογόνο αυτοκίνητο για να πάρουμε ένα καινούργιο.

Δεύτερον, το παλιό είναι πηγή γνώσης, βλέπει τι  δεν έκανε σωστά σε αυτό το μοντέλο και στο επόμενο το διορθώνει .

Η φύση είναι σοφή και μεις αντί να την ακολουθήσουμε την πολεμάμε. 

Τα άτομα της τρίτης ηλικίας δεν είναι άχρηστα. Από τα άτομα της τρίτης ηλικίας θα έπρεπε οι νέοι να αντλούν γνώσεις γιατί αυτοί είναι το αποτέλεσμα κάποιων δράσεων,έτσι ώστε οι ίδιοι να μην τα επαναλαμβάνουν.

Δεν πρέπει να φοβόμαστε και να πολεμάμε τα γεράματα. Είναι η μόνη περίοδο της ζωής μας που επιτέλους μπορούμε να ασχοληθούμε με τον εαυτό μας και τα θέλω μας.

Όταν είμαστε παιδιά είμαστε πολύ ανώριμοι,όταν ενηλικιωνόμαστε είμαστε πολύ απασχολημένοι,άρα μόνο σ΄αυτή την ηλικία είμαστε πραγματικά ελεύθεροι και ικανοί να ασχοληθούμε με μας.

Τα παλιά τα χρόνια οι γέροντες είχαν την θέση που τους άρμοζε.Χαίρονταν τον σεβασμό των νεοτέρων καθώς θεωρούνταν πηγή γνώσεις και εμπειριών.Ήταν χρήσιμοι στην οικογένεια διότι ήταν πάντα μέσα στο σπίτι να βοηθούν και στις οικιακές δουλειές αλλά και στην επίβλεψη των παιδιών.

Σήμερα,η κοινωνία μας τους έχει πετάξει στο περιθώριο σαν σκουπίδια. Δεν θέλει να τους βλέπουμε για να μην μας θυμίζουν την ματαιότητα του τρεξίματος μας.

Η ζωή μας είναι σαν τον κύκλο του ρόδου ,στην αρχή ένα μπουμπούκι μετά ένα όμορφο τριαντάφυλλο,και στην συνέχεια ένα κοτσάνι που στον σάκο του περικλείει τον σπόρο και την γνώση της επόμενης γενιάς.

Τίποτε δεν είναι άχρηστο στον κύκλο της ζωής και ότι είναι φυσικό είναι και καλό και χρήσιμο.

 

Η ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ

Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος μας εάν όλοι οι άνθρωποι αναλάμβαναν τις ευθύνες των πράξεών τους;

Η υπευθυνότητα είναι ένας δύσκολος δρόμος και πολλές φορές δύσβατος και επώδυνος που πολλοί από εμάς προσπαθούμε να τον αποφύγουμε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.Και αυτό γιατί πριν δράσουμε δεν ζυγίζουμε τα υπέρ και τα κατά. Το να μας έρθουν όλα βολικά είναι το καλό σενάριο ,το να αποτύχουμε υπάρχουν συνέπειες τις οποίες ή  παραβλέψαμε  ή δεν υπολογίσαμε.

Πριν προβούμε σε μια κίνηση ή απόφαση δεν ρωτήσαμε τον εαυτό μας :'Αντέχεις να υποστείς αυτές τις συνέπειες εάν κάτι πάει στραβά;" 

Όχι , απλά πάμε και όπου βγει,και όταν έρθουν τα δύσκολα ρίχνουμε την ευθύνη  στην κακιά μας μοίρα η στην τύχη που δεν ήταν  με το μέρος μας,ή στην οικογένειά μας που δεν μας στήριξε  όσο έπρεπε ή δεν μας απέτρεψε  ,στην κοινωνία που είναι κακιά στο σύστημα που είναι άθλιο κ.τ.λ Μπορώ να σας παραθέσω έναν ολόκληρο κατάλογο από πιθανούς υπαίτιους για την αποτυχία μας ,ένας όμως δεν θα βρεθεί ποτέ σε αυτόν τον κατάλογο αυτός είναι ο εαυτός μας που στην τελική είναι και ο μόνος που ευθύνεται. 

Η υπευθυνότητα μαθαίνετε στα παιδιά από την τρυφερή ηλικία,όμως εμείς οι γονείς δεν το κάνουμε,δεν αφήνουμε τα παιδιά μας να παίρνουν αποφάσεις για τον εαυτό τους με την πρόφαση ότι δεν ξέρουν.

Δεν θα ζητήσουμε από το 2 χρόνο ή το 5 χρόνο να πάρει αποφάσεις για τον προϋπολογισμό της οικογένειας αλλά  για το τι θέλει να φάει ή το τι θα φορέσει αν θα μοιράσει τα παιγνίδια του ή με ποιον θα παίξει ή όχι. 

Έτσι μαθαίνει το παιδί να είναι υπεύθυνο και για το εαυτό του αλλά και για τις πράξεις του.Δεν θα είμαστε πάντα εκεί να τα σώζουμε ή να τα προστατεύουμε θα πρέπει να μπορούν να το κάνουν μόνα τους και αυτό ξεκινάει με μικρές αποφάσεις που έχουν μικρές συνέπειες για να μπορούν να είναι έτοιμα στις μεγάλες αποφάσεις που έχουν μεγάλες συνέπειες.

Είναι δύσκολο το ξέρω ,γιατί δεν θέλουμε να νιώσουν ποτέ πόνο και στεναχώρια  όμως είναι ο μοναδικός δρόμος που οδηγεί στην ωριμότητα ,στην ελευθερία και την ψυχική ακεραιότητα.

    

" DEJA VU "

Όλοι μας λίγο πολύ έχουμε βιώσει την αίσθηση ότι " αυτό το έχουμε ξαναζήσει ".

Είναι σαν μια στιγμή της ζωής που για κάποιο λόγο  επαναλαμβάνετε .

Σαν για λίγα λεπτά να έχεις μπει σε έναν χρονικό βρόχο και μετά να επανέρχεσαι στην φυσιολογική ροή του χρόνου.

Πολλά έχουν  γραφτεί για το συγκεκριμένο φαινόμενο χωρίς όμως  τελικά κανείς να γνωρίζει, πραγματικά τι συμβαίνει ή γιατί συμβαίνει. 

Κάποτε έλεγαν ότι οφείλετε στην διαφορά χρόνου πού ανταποκρίνοντε τα δύο οπτικά νεύρα σε ένα ερέθισμα,με αποτέλεσμα ο εγκέφαλος να επεξεργάζεται την ίδια πληροφορία δύο φόρες σε διαφορετικό χρόνο δίνοντάς μας την αίσθηση της επανάληψης. Το σενάριο αυτό καταρρίφθηκε διότι το φαινόμενο του "deja vu " βιώνονταν και από τυφλούς ανθρώπους. 

Κάποιοι θεωρούν ότι πρόκειται για νευρική ανωμαλία ,πράγμα απίθανο διότι μιλάμε για μεγάλο ποσοστό ανθρώπων.

Άλλοι πάλι υποστηρίζουν ότι πρόκειται για κάποιου είδους ονειρικών προμηνυμάτων.

Αν όμως είναι όντως επαναλήψεις ; Αν όντως τα έχουμε ξαναβιώσει ; Αυτό σημαίνει ότι κάνουμε κύκλους σε μια προκαθορισμένη τροχιά όπως οι δείκτες του ρολογιού νομίζοντας ότι ζούμε μια ζωή που κάθε της μέρα είναι μοναδική ,ενώ στην ουσία είναι επανάληψη της ίδιας μέρας στον προηγούμενο ή προ προηγούμενο ή προ προ προηγούμενο κ.τ.λ  κύκλο.

Δεν ξέρω....

Το μόνο που ξέρω από προσωπική εμπειρία είναι ότι τέτοιες αναλαμπές είχα περισσότερο όταν είμουν μικρή που σταδιακά μειώνονταν μέχρι που πλέων έχουν εντελώς χαθεί.

Κάντε και σεις μια αναδρομή να δείτε τι ισχύει και τι όχι και ίσως βγάλουμε κάποιο συμπέρασμα.

Εύχομαι σε όλους μια όμορφη Απολλώνια ημέρα!!

 

 

Η ΙΣΧΥΣ ΕΝ ΤΗ ΕΝΩΣΗ

   

Μία εικόνα χίλιες λέξεις!!!

 

ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΛΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ;

 Αλήθεια,γιατί τα κάνουμε όλα δύσκολα;

Τις σχέσεις ,την ζωή μας .Όλα τα έχουμε μετατρέψει σε πυρηνική φυσική ενώ στην ουσία είναι τόσο απλά.

Από το πρωί που ξυπνάμε μέχρι το βράδυ που θα πέσουμε για ύπνο η ζωή μας είναι ένας Γολγοθάς χωρίς τέλος.

Κάθε μέρα τρέχουμε να προλάβουμε δεν ξέρω τι! Αγνοώντας ότι ο χρόνος κυλάει και μαζί του και η ζωή μας.

Είμαστε ένα συνεχόμενο "θέλω" και δεν κοιτάμε τι έχουμε ήδη.

Επενδύουμε στην συσσώρευση υλικών,νομίζοντας ότι θα μας κάνουν πιο χαρούμενους πιο ευτυχισμένους πιο πετυχημένους και πιο πλούσιους,όταν όλα αυτά βρίσκονται μπροστά στα μάτια μας ,απλά εμείς πάψαμε να τα βλέπουμε.

Κάναμε τις σχέσεις μεταξύ μας δύσκολες γιατί πάντα κάτι ζητάμε,κάτι περιμένουμε,μόνο απαιτήσεις ,λες και οι άλλοι είναι υπεύθυνοι για μας.

Ποτέ δεν είμαστε ο εαυτός μας,πάντα υποκρινόμαστε καταναλώνοντας πολύτιμη ενέργεια για το τίποτε.

Πάψε για λίγο να τρέχεις και κοίτα γύρω σου να δεις τι χάνεις.

Από υλικά  έχεις περισσότερα από αυτά που χρειάζεσαι,απλά μάθε να τα εκτιμάς.

Βρες πραγματικά ποιος είσαι "γνώθι σαυτόν"   μόνο έτσι θα βρεις την άκρη. 

   

 

 

ΠΟΛΥΣ ΘΟΡΥΒΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙΠΟΤΕ ...

 Ο λόγος για την λεκτική επικοινωνία των ανθρώπων.

Εμείς οι άνθρωποι μιλάμε,και μιλάμε πολύ.Όπου και να βρίσκεσαι ακούς ένα συνεχόμενο βουητό σαν να περνά ένα σμήνος από μέλισσες.

Ο άνθρωπος ανέπτυξε την λεκτική ομιλία για να μπορέσει να μεταφέρει πληροφορίες που με τον μη λεκτικό τρόπο δεν θα μπορούσε όπως παράδειγμα την περιγραφή πραγμάτων,γεγονότων κ.τ.λ 

Η λεκτική ομιλία δεν αναπτύχθηκε για να μεταφέρει ούτε συναισθήματα ούτε γνώσεις επιβίωσης στις επόμενες γενεές.Διότι αυτό ,όπως βλέπουμε τα υπόλοιπα πλάσματα ,μια χαρά το κάνουν και χωρίς λεκτικό τρόπο.Τα λιοντάρια εκπαιδεύουν τα νεαρά μέλη της αγέλης στο κυνήγι χωρίς περίπλοκες αναλύσεις,απλά δείχνοντας τους τον τρόπο και εκείνα απλά μιμούνται.

Δεν χρειάζονται πολλές κουβέντες για να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας ,το σώμα μας με την στάση του και το μαγνητικό μας πεδίο είναι αρκετό να μεταφέρει όλες τις πληροφορίες,  οι πράξεις μας είναι αρκετές για να δείξουμε την αγάπη μας ,συμπόνια και την αποδοχή στους γύρω μας ή και το αντίθετο.

Δεν χρειάζονται πολλές κουβέντες για να δείξουμε τον πόνο μας και την ασθένεια.

Δεν χρειάζονται πολλές κουβέντες για να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας όπως και λιονταράκια είναι μιμητικά πλάσματα και αντιγράφουν ότι βλέπουν από τους ενήλικες .

Δεν χρειάζονται πολλές κουβέντες για τίποτε από όλα αυτά.

Άρα τι λέμε συνέχεια ; Γιατί τόσος θόρυβος;  

      

ΜΟΙΡΑ Η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΒΟΥΛΗΣΗ;

  

Τι από τα δύο κυβερνάει τις ζωές των πλασμάτων αυτής της γης;

Η μοίρα ή ελεύθερη βούληση;

"Πεπρωμένο φυγή αδύνατον" έλεγαν οι αρχαίοι,είναι έτσι ή είχαν άδικο;

Ας κοιτάξουμε τις ζωές μας προσεκτικά και ας δούμε την μέχρι σήμερα πορεία μας,τι από τα δύο κυριάρχησε; Η μοίρα ή οι επιλογές μας;

Είμαι σίγουρη ότι οι μισοί από εσάς θα πείτε "οι επιλογές μου" και οι άλλοι μισοί "η μοίρα".

Η δικιά μου γνώμη είναι η μοίρα και θα σας πω γιατί.

Γιατί εξ αρχής δεν έχουμε την ελεύθερη βούληση,δεν επιλέγουμε τους γονείς μας ,διότι όλοι θα επιλέγαμε τους πιο εύπορους ,τους πιο πετυχημένους ,τους πιο καλούς κ.τ.λ 

Ούτε τον τόπο δεν επιλέγουμε διότι ποιος θα επέλεγε να γεννηθεί σε μια εμπόλεμη περιοχή;

Επίσης μέχρι την ενηλικίωσή μας δεν έχουμε καμία "ελεύθερη βούληση" άλλοι αποφασίζουν για μας.

Και στην συνέχεια πάντα τυχαία γεγονότα σου αλλάζουν τα σχέδια.

Πού είναι η δική μου "ελεύθερη βούληση" στο να μείνω χωρίς αυτοκίνητο γιατί κάποιος αποφάσισε να πιει  λίγο παραπάνω και να μου το τρακάρει παρκαρισμένο; 

Που στην συγκεκριμένη περίπτωση,το ίδιο αυτοκίνητο ,έσωσε την ζωή αυτού του παιδιού,προστατεύοντάς τον από το να πάει στα βράχια,έχοντας μόνο λίγες γρατσουνιές στο χέρι.  

Μπορώ να σας παραθέσω άπειρα τέτοια συμβάντα και είμαι σίγουρη ότι και σεις κοιτάζοντας τις δικές σας ζωές θα βρείτε άλλα τόσα.

Πόσες φορές κάνατε σχέδια που ή ναυάγησαν ή δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ γιατί οι συνθήκες άλλαξαν απότομα.

Άρα για ποια ελεύθερη βούληση μας μιλάνε; Γεμίζοντάς μας πολλές φόρες με ενοχές ότι εμείς δεν κάναμε κάτι καλά ,εμείς δεν είχαμε την θέληση ή εμείς δεν κοπιάσαμε όσο θα έπρεπε.

Δεν υπάρχει "ελεύθερη βούληση" είμαστε όλοι πρωταγωνιστές, με ένα σενάριο γραμμένο εξ αρχής.

Όλοι μας οδεύουμε σε έναν δρόμο είδη φτιαχμένον για μας ,και αν καμιά φορά προσπαθήσουμε να πάρουμε τον παράδρομο το σύμπαν θα φροντίσει ,άλλοτε  ομαλά και άλλοτε βίαια ,να μας επαναφέρει στην αρχική διαδρομή .

Δεν σας λέω να γίνετε μοιρολάτρες. 

Απλά ,μην χολοσκάτε για τίποτε ,ότι είναι να γίνει θα γίνει.

 

  

  

ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΤΗΓΟΡΙΟΠΟΙΗΣΗ

 Η κοινωνική κατηγοριοποίηση είναι η ο τρόπος του ανθρώπου να διαχωρίζει και να κατατάσσει τους συνανθρώπους του  σε ομάδες με βάση κάποια κριτήρια κοινωνικά ,ηθικά, πολιτιστικά ,πολιτικά κ.ο,κάτι σαν τα σούπερ μάρκετ ..όπου θα βρεις τα ράφια με τους καφέδες που βρίσκονται  απέναντι από το ράφι με τα μπισκότα που και εκείνα είναι πίσω από το ράφι με τα μακαρόνια κ.τ.λ 

Όσο για τα στερεότυπα είναι η ταμπέλες που τοποθετεί στον καθέναν ανάλογα με την παραπάνω κατηγοριοποίηση.

Τι είναι όμως αυτό που ωθεί τον άνθρωπο σ αυτή την συμπεριφορά ;

Ο  άνθρωπος  από την φύση του είναι αγελαίο ζώο που σημαίνει ότι έχει έμφυτη την ανάγκη να ανήκει σε μια ομάδα,σε μια αγέλη μέσα στην οποία θα νιώθει ασφαλής.Έτσι ,αφού πλέον δεν υφίσταντο αγέλες  στην πρωτόγονη μορφή τους  δημιούργησε άλλες ,φανταστικές,και τοποθέτησε τον εαυτό του μέσα.

Ξεχνάει όμως ότι εκείνο που συνέδεε  τα μέλη της πρωτόγονης αγέλης του είναι ο δεσμός αίματος κάτι δ.λ.δ αδιαμφισβήτητο ενώ αυτό που τους συνδέει πλέον είναι κάτι μεταβλητό ,κάτι που μπορεί να σε πετάξει ανά πάσα στιγμή σε μια άλλη κατηγορία διότι δυστυχώς όλοι μας είμαστε δυνητικά και καλοί και κακοί και ηθικοί και ανήθικοι και πλούσιοι και φτωχοί και κλέφτες και δολοφόνοι.

Κατά βάθος το ξέρει και γι αυτό καταναλώνει καθημερινά  πάρα πολύ ενεργεία στο να προσπαθεί ή να κρατήσει την υφιστάμενη κατηγορία του ή να μεταπήδηση σε κάποια ανώτερη.Με αποτέλεσμα να είναι σε μόνιμη κατάσταση άγχους και ανασφάλειας.

(Τελικά τα προϊόντα στα ράφια των σούπερ μάρκετ ειναι σε καλύτερη θέση από μας,διότι ο καφές δεν πρόκειται πότε να γίνει μακαρόνι.....   ) 

  

ΤΕΛΙΚΑ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΟΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΕΧΡΟΣ; ΠΟΙΟΣ Σ ΑΓΑΠΑΕΙ ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΟΧΙ ;

 Αυτό νομίζω είναι ένα ερώτημα που μας απασχολεί όλους μας.

Πώς αναγνωρίζει κανείς τους ανθρώπους που είναι πραγματικοί συνοδοιπόροι σ αυτή την ζωή;Πως τους ξεχωρίζει κανείς από την μάζα ανθρώπων που καθημερινά σε περιτριγυρίζει; Δεν υπάρχει σίγουρος τρόπος, γι αυτό και θα είσαι συνέχεια καταδικασμένος να βιώνεις την απογοήτευση και την θλίψη.

Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα. 

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΤΟΞΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ;

Σίγουρα έχετε ακούσει την έκφραση "τοξικοί άνθρωποι ".Είναι εκείνοι που καθημερινά μας δηλητηριάζουν την ζωή,που βρίσκονται συνέχεια μέσα στην μιζέρια ,την γκρίνια και δεν είναι ποτέ και με τίποτε ικανοποιημένοι .

Ποιοί λοιπόν είναι οι πιο τοξικοί άνθρωποι στην ζωή μας; Ο κτηνίατρος μου μου είπε κάποτε ότι οι πιο τοξικοί άνθρωποι είναι η οικογένεια ....   Στην αρχή μου φάνηκε υπερβολική η άποψη του ,εντάξει όλοι έχουμε προβλήματα όμως όχι και να θεωρούμε τους γονείς μας ,τα αδέρφια μας τους συντρόφους μας ή τα παιδιά μας τοξικά...

Μετά όμως έκατσα και το σκέφτηκα καλύτερα και συνειδητοποίησα ότι όντως είχε δίκιο,ότι δηλαδή τα μεγαλύτερα προβλήματα στην ζωή μου τα είχαν προκαλέσει τα άτομα της οικογένειάς μου. 

Δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια όσο και αν μας πονάει ,κι αυτό γιατί  την οικογένεια δεν μπορούμε να την αποφύγουμε ούτε να την κάνουμε πέρα ,πρέπει να την επωμιζόμαστε για όλη μας την ζωή.

 
 

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ?

Η απάντηση μου στην ερώτηση είναι "βεβαίως" αρκεί να σκεφτούμε τι εννοούμε με το "καλύτερα".

Για μένα "καλύτερα" δεν σημαίνει αποκλειστικά έχοντας περισσότερα χρήματα  αλλά περισσότερη ποιοτική και δημιουργική ζωή.

Στεναχωριέσαι που δεν έχεις πολλά λεφτά και δεν είσαι πλούσιος ,έχεις σκεφτεί πώς θα ήταν η ζωή σου ,όμως χωρίς τους ανθρώπους που αγαπάς; 

Εάν ξυπνούσες μια μέρα και δεν τους είχες στην ζώη σου;

Έχουμε μάθει να θεωρούμε δεδομένα κάποια πράγματα όμως όταν τα χάσουμε καταλαβαίνουμε πόσο σημαντικά ήταν .

Γι αυτό επενδύστε σε αυτά που αξίζουν πραγματικά στην ζωή σας .

Καλημέρα σε όλους.