ΜΙΑ ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ..

 11:00 π.μ η μαμά μου είναι έτοιμη να μπει στο αυτοκίνητο για να μεταβεί στο αεροδρόμιο.

Η πτήση της για Αθήνα είναι στις 12 το μεσημέρι,από εκεί θα έπαιρνε το αεροπλάνο για Βρυξέλλες επιστρέφοντας στην βάση της μετά από 3 μήνες. Είναι ένα γνώριμο δρομολόγιο για την μητέρα μου χρόνια τώρα,που συνεχίζει να το κάνει παρότι  81 ετών.

Έρχεται να με χαιρετήσει ,ήμουν στην κουζίνα με τον ξάδερφό ,μου που μόλις λίγα λεπτά πριν είχε έρθει.

Βγαίνει από το σπίτι μου και μέσα σε 2 λεπτά επιστρέφει αναζητώντας τα κλειδιά του τροχόσπιτου για να πάρει το σακάκι της που το είχε αφήσει μέσα.

Ψάχνουμε παντού μήπως κάπου τα άφησε μπαίνοντας, δυστυχώς πουθενά τα κλειδιά .

Συνέχισε να ψάχνει παντού, πίσω στην αδερφή μου ,στο οικόπεδο ,τίποτε ,τα κλειδιά άφαντα λες και τα είχε καταπιεί η γη.

Κινδυνεύοντας να χάσει την πτήση της ,απελπισμένη μπαίνει στο αυτοκίνητο και φεύγει.

Όταν έφυγε ,λέω δεν κοιτάω ακόμη μια φορά μήπως και τα βρω..

Κοιτάω στο τραπεζάκι δίπλα στην είσοδο ,τίποτε.

Πάνω στην τραπεζαρία ,τίποτε.

Κάτω από την τραπεζαρία ,μήπως και γλίστρησαν,τίποτε.

Καθώς πήγαινα να σηκώσω το βλέμμα μου ,με την άκρη του ματιού μου έπιασα κάτι να προεξέχει από το παπούτσι δίπλα στο πόδι της τραπεζαρίας  και ναι,όπως καταλάβατε,ήταν τα χαμένα κλειδιά,πως βρέθηκαν εκεί μη με ρωτήσετε, δεν ξέρω...

Τους ενημερώνω,και καθώς δεν είχαν απομακρυνθεί πολύ ,επιστρέφουν να τα πάρουν και έτσι η μαμά μου πήρε το πολυπόθητο σακάκι της μαζί.

Και τώρα εσείς  νομίζετε ότι τέλειωσε η ιστορία εδώ, αμ δε..

Φτάνοντας στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος καθότι είχε κάποιες ώρες αναμονής μέχρι την επόμενη πτήση της για Βρυξέλλες ,συναντήθηκε με τον αδερφό μου ,που πήγε να της κάνει παρέα.

Πήγαν να φάνε κάτι έφεραν και κάποιες βόλτες και όταν τελικά ήρθε η ώρα να περάσει το check-in την πήγε στην πύλη και έφυγε.

Μπαίνοντας στο αεροπλάνο συνειδητοποιεί ότι δεν έχει το σακάκι της,ήταν όμως πολύ αργά ,κάπου το είχε ξεχάσει. Πάει το σακάκι της είχε χαθεί για πάντα,ολόκληρη φασαρία για να το χάσει τελικά .

"Δεν το άφηνα στο τροχόσπιτο καλύτερα" σκέφτηκε "τουλάχιστον θα το έβρισκα το επόμενο καλοκαίρι,τώρα ;" 

Όταν μου το είπε το επόμενο πρωί της είπα "το σύμπαν σου έστειλε μήνυμα αλλά εσύ δεν το άκουσες".

Δεν ξέρω πως να το μεταφράσω όλο αυτό ,το μόνο που ξέρω είναι ότι τέτοια συμβάντα ανεξήγητα και παράξενα τυχαίνουν σε όλους μας,. 

Τα συμπεράσματα δικά σας...

Η ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ

Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος μας εάν όλοι οι άνθρωποι αναλάμβαναν τις ευθύνες των πράξεών τους;

Η υπευθυνότητα είναι ένας δύσκολος δρόμος και πολλές φορές δύσβατος και επώδυνος που πολλοί από εμάς προσπαθούμε να τον αποφύγουμε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.Και αυτό γιατί πριν δράσουμε δεν ζυγίζουμε τα υπέρ και τα κατά. Το να μας έρθουν όλα βολικά είναι το καλό σενάριο ,το να αποτύχουμε υπάρχουν συνέπειες τις οποίες ή  παραβλέψαμε  ή δεν υπολογίσαμε.

Πριν προβούμε σε μια κίνηση ή απόφαση δεν ρωτήσαμε τον εαυτό μας :'Αντέχεις να υποστείς αυτές τις συνέπειες εάν κάτι πάει στραβά;" 

Όχι , απλά πάμε και όπου βγει,και όταν έρθουν τα δύσκολα ρίχνουμε την ευθύνη  στην κακιά μας μοίρα η στην τύχη που δεν ήταν  με το μέρος μας,ή στην οικογένειά μας που δεν μας στήριξε  όσο έπρεπε ή δεν μας απέτρεψε  ,στην κοινωνία που είναι κακιά στο σύστημα που είναι άθλιο κ.τ.λ Μπορώ να σας παραθέσω έναν ολόκληρο κατάλογο από πιθανούς υπαίτιους για την αποτυχία μας ,ένας όμως δεν θα βρεθεί ποτέ σε αυτόν τον κατάλογο αυτός είναι ο εαυτός μας που στην τελική είναι και ο μόνος που ευθύνεται. 

Η υπευθυνότητα μαθαίνετε στα παιδιά από την τρυφερή ηλικία,όμως εμείς οι γονείς δεν το κάνουμε,δεν αφήνουμε τα παιδιά μας να παίρνουν αποφάσεις για τον εαυτό τους με την πρόφαση ότι δεν ξέρουν.

Δεν θα ζητήσουμε από το 2 χρόνο ή το 5 χρόνο να πάρει αποφάσεις για τον προϋπολογισμό της οικογένειας αλλά  για το τι θέλει να φάει ή το τι θα φορέσει αν θα μοιράσει τα παιγνίδια του ή με ποιον θα παίξει ή όχι. 

Έτσι μαθαίνει το παιδί να είναι υπεύθυνο και για το εαυτό του αλλά και για τις πράξεις του.Δεν θα είμαστε πάντα εκεί να τα σώζουμε ή να τα προστατεύουμε θα πρέπει να μπορούν να το κάνουν μόνα τους και αυτό ξεκινάει με μικρές αποφάσεις που έχουν μικρές συνέπειες για να μπορούν να είναι έτοιμα στις μεγάλες αποφάσεις που έχουν μεγάλες συνέπειες.

Είναι δύσκολο το ξέρω ,γιατί δεν θέλουμε να νιώσουν ποτέ πόνο και στεναχώρια  όμως είναι ο μοναδικός δρόμος που οδηγεί στην ωριμότητα ,στην ελευθερία και την ψυχική ακεραιότητα.