Πριν αρκετό καιρό το κανάλι της National Geographic είχε ένα ντοκιμαντέρ για την ετήσια μετανάστευση των γκνου.Τα γκνου αναγκάζονται κάθε χρόνο να διανύουν χιλιόμετρα για να βρούνε τροφή και νερό ακολουθώντας το ίδιο κάθε φορά μονοπάτι. Αυτό το μονοπάτι περνάει από τον ποταμό Μάρα που είναι γεμάτο από πεινασμένους κροκόδειλους που περιμένουν την ετήσια αυτή μετανάστευση των γκνου.
Όταν λοιπόν το κοπάδι φθάνει στις όχθες του ποταμού,αναμένει πρώτα την διέλευση του αρχηγού τους και μετά ακολουθεί το ίδιο,ο αρχηγός θα πρέπει να δείξει τόλμη και κουράγιο ώστε να εμψυχώσει και το κοπάδι του να περάσει τις όχθες και να βρεθεί στο καταπράσινο λιβάδι.Αν,τώρα ο αρχηγός δειλιάσει,καθαιρείτε από αρχηγός και αναλαμβάνει κάποιο άλλο γκνου που διαθέτει την τόλμη και το θάρρος να περάσει το κοπάδι απέναντι.
Σε όλο το ζωικό βασίλειο η ηγεσία λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο,μόνο στο ανθρώπινο είδος,παρ'ότι η ανάγκη ενός αρχηγού παραμένει ίδια,στην πράξη η λειτουργία του είναι εντελώς διαφορετική.
Στο ανθρώπινο είδος θα περνούσε πρώτα το κοπάδι και στο τέλος ο αρχηγός.Έτσι έχει μετατραπεί η η ηγεσία στους ανθρώπους χωρίς νόημα και λόγο ύπαρξης.
Συντηρούμε ηγέτες που αντί να μας πάνε σε πράσινα λιβάδια,μας βάζουν μπροστά ώστε οι "κροκόδειλοι" να τρώνε πρώτα εμάς. Και η πλάκα σε όλο αυτό είναι ότι εμείς συνεχίζουμε να τους εκλέγουμε ως αρχηγούς.
Πρέπει να το κοιτάξουμε λίγο αυτό γιατί δεν είναι φυσιολογικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου